Του Αβρόχοις
http://www.ribandsea.com/agapite/403-political-correct-giorgio-armani-costume.html
Αγαπητέ κ. διευθυντά.
Με το που πάτησα, το σωτήριο έτος του 1976, την φθαρμένη σόλα της μαύρης μου «ελβιέλα», στο μη (τότε) ελληνοκρατούμενο Λονδίνο, τα 57 κιλά μου και το 1,85 ύψος μου, ήρθαν αντιμέτωπα με τους τόνους βάρους των διώροφων λονδρέζικων λεωφορείων. Από αλλού πρόσεχα και από την άλλη μου εμφανίζονταν. Γλύτωσα εκ τύχης και ευτυχώς μαθαίνω από τα λάθη μου, με αποτέλεσμα να μη πιαστώ εξ απήνης από την δημόσια δήλωση του κ. Λεωνίδα Κύρκου, ο οποίος μας ψέκασε όλους ανισηγορικά, χαρακτηρίζοντας «άθλια και ισοπεδωτική» την άποψη ότι «είστε όλοι οι Βουλευτές ίδιοι» αλλά και «εξοργιστικό» όπως και «αντιδραστικό» το σύνθημα «να καεί, να καεί, το μπορδέλο η Βουλή». Την περίμενα μια τέτοια δήλωση. Και την περίμενα, από «τ’ αριστερά».
Βλέπετε, κ. διευθυντά, η σημερινή δεξιοαριστερά του Καρατζαφέρη, φυλάγεται, υιοθετώντας την σιωπή που είναι η πιο βολική μορφή ψευτιάς (διότι ξέρει να τα κάνει πλακάκια με τη συνείδηση), και αφήνει τα «καυτά κάστανα» να τα αγγίζει η σημερινή αριστεροδεξιά, η οποία, «παρεξηγείται» ελαφρότερα όταν αντιδρά σε γενικευμένες πεποιθήσεις ή αιτήματα του λαού. Πολλώ δε μάλλον, όταν χρησιμοποιεί ένα απολιθωμένο σταλινικό πέος του αλέκτορος (ιστορικό ηγέτη της αριστεράς ήθελα να γράψω), για να εκφράσει την αντιθεσή της σ’ αυτά.
Τον ενθυμούμαι καλά τον γιο πολιτικού, πολιτικό κ. Κύρκο, κ. διευθυντά, από τα νεανικά μου χρόνια. Με μάγευαν, τότε, τα λόγια του και με γαλήνευε η μελωδία της φυσαρμόνικάς του, έστω και εάν αυτή (η φυσαρμόνικα) έμεινε στην πολιτική ιστορία ως «η φυσαρμόνικα της ήττας». Πειθόμουν από τις ιδέες του. Σεβόμουν τις κακουχίες του από μια σειρά διώξεων τις οποίες είχε υποστεί, και παρέβλεπα το ότι ποτέ δεν προχώρησε πέρα από το πρώτο έτος της ιατρικής, καθώς και το ότι ελάχιστα ένσημα διέθετε σε κανονική εργασία (κυρίως από την πενταετία κατά την οποία διορίσθηκε διευθυντής της εφημερίδας «Αυγή»). Έκανα πώς «δεν είδα» όταν «σχόλασε» εν μια νυκτί τον «Ρήγα Φερραίο» και ότι «δεν κατάλαβα» όταν διέσπασε (δις) την αριστερά, δημιουργώντας πολιτικά μορφώματα (τα οποία τώρα δεν θέλει να υπάρχουν και τα χαρακτηρίζει ως «λάθος»).
Όμως, αυτή την φορά, δεν θα του χαριστώ. Δεν θα καμωθώ ότι δεν είδα και δεν άκουσα, αυτές τις – παπατζίδικα – προπαγανδιστικές του δηλώσεις. Ο 84χρονος αριστεροδεξιός εκπρόσωπος τύπου των τριακοσίων, φορώντας το ολοκαίνουριο κοστούμι Armani (κολεξιόν 2010), με τις βαθειά δεξιές τσέπες, δεν έχει τη δυνατότητα πια να πετάξει τη μπάλλα στην εξέδρα. Ούτε να πείσει το πλήθος της συσσωρευμένης οργής, ότι «μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου των εκλογών, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται».
Θέλει – δεν θέλει – ο κ. Κύρκος, με ή χωρίς Political Correct Armani, ο αντισυστημικός αγώνας του λαού είναι αγώνας επιβίωσης της ανθρώπινης ζωής και όχι προτεινόμενο σενάριο πολιτικού ρεβανσισμού, στο οβάλ κυριλέ γραφείο συσκέψεων του Περισσού.
Με τιμή
Ο (οργισμένος) περίεργος και διαστροφικός αναγνώστης σας.
)
