Γράφτηκε προχθές ότι στο συμβούλιο κορυφής συζητήθηκε και η σύσταση ενός «μόνιμου μηχανισμού χρεοκοπίας» μέσω του οποίου θα είναι δυνατή η στάση πληρωμών και η αναδιάρθρωση των χρεών χωρών μελών της ένωσης. Ο μηχανισμός αυτός φέρεται ότι θα ελέγχεται από το «κλαμπ του Βερολίνου», ένα κλαμπ στο οποίο θα συμμετέχουν και όλοι οι πιστωτές του υποψήφιου για χρεοκοπία κράτους (στην περίπτωση μας αλλά στην περίπτωση και άλλων κρατών της ένωσης οι μεγαλύτεροι πιστωτές μας αυτήν την στιγμή είναι οι μεγάλες Ευρωπαϊκές τράπεζες και οργανισμοί )
Έγραψα λοιπόν προχθές ότι η δική μου η ανησυχία πέραν του ότι διαισθάνομαι την δημοκρατία έτσι όπως την γνωρίσαμε ή την φανταστήκαμε να αποτελεί παρελθόν ,είναι και ότι διαφαίνεται ,και μιλώ πάντα για την περίπτωση μας, μια αργή μεν( 28-35δις σε ετήσια βάση) αλλά σταθερή μετατροπή του συνόλου των ελληνικών κρατικών ομολόγων σε δανειακές συμβάσεις με εμπράγματες εξασφαλίσεις.
Η ανησυχία μου αυτή γίνεται έντονη και από τους παρακάτω λόγους:
- την βεβαιότητα πλέον όλων των παραγόντων της αγοράς για την αποτυχία του μνημονίου τουλάχιστον όσον αφορά το αναπτυξιακό σκέλος του (πολλοί είναι μάλιστα αυτοί που χαρακτηρίζουν την χρεοκοπία της Ελλάδος «αναπόφευκτη»)
- Τα πολύ υψηλά σπρεντ
Εδώ δεν θα ασχοληθώ καθόλου με τους ανόητους που υποστηρίζουν ότι δεν μας νοιάζουν τα υψηλά σπρεντ γιατί δεν χρειάζεται να βγούμε στην αγορά ( στερούνται κάθε σοβαρότητας και απέχουν έτη φωτός από την οικονομική ,τραπεζική κλπ πραγματικότητα) Εάν δεν είναι η είδηση και μόνο ότι βγήκαμε αυτές τις ημέρες να αντλήσουμε ρευστότητα από την αγορά ικανή τουλάχιστον να τους προβληματίσει , είναι ανώφελη κάθε προσπάθεια να τους πείσει κανείς για οτιδήποτε
- Τις διαπραγματεύσεις των τελευταίων ημερών (την προηγούμενη εβδομάδα και σήμερα) στα έντοκα γραμμάτια, διαπραγματεύσεις που ναι μεν έδειξαν ότι η αγορά συνεχίζει να δανείζει την χώρα μας (εξάλλου και παρά τις δηλώσεις ένθεν και ένθεν ΠΟΤΕ δεν σταμάτησε και μάλιστα με αρκετά μικρότερα επιτόκια να την δανείζει) αλλά το τίμημα που ζητά να είναι, με δεδομένη την ευρωπαϊκή στήριξη για τα επόμενα 2 χρόνια, πάρα πολύ υψηλό (~4,8 στα εξάμηνα)
Και γίνεται έντονη γιατί τα παραπάνω ( συμπεριλαμβανομένων και των διφορούμενων δηλώσεων του Παπακωνσταντίνου) όχι μόνο δικαιολογούν τα σενάρια της ύπαρξης 2ου μνημονίου αλλά συνηγορούν στην «ανάγκη» της ύπαρξης του εδώ και τώρα.
Τι θα συμβεί όμως εφόσον το σενάριο του 2ου μνημονίου (2013-2017)επαληθευτεί ? Το ελάχιστο ύψος της χρηματοδότησης των αναγκών μας σε ρευστότητα στο πρώτο μνημόνιο έφτασε τα 110δις ευρώ. Τόση θα είναι –το λιγότερο- και η ανάγκη μας στην περίοδο 2013-2014. Δηλαδή στο τέλος του 2017 η χώρα μας θα έχει αντικαταστήσει τα 220δις τουλάχιστον από τα ~300 δις ευρώ των σημερινών ομολόγων της με δανειακές συμβάσεις! Ένα τέτοιο γεγονός θα αποτελεί και παγκόσμια πρωτιά για την χώρα μας.
Εάν μάλιστα λάβει κανείς υπόψη του ότι οι συμβάσεις αυτές στην πλειοψηφία τους (εκτός των τιμολογήσεων που αφορούν στο ΔΝΤ) θα είναι διακρατικές , δηλαδή η χώρα μας θα χρωστά ~160 δις σε άλλες χώρες της Ευρώπης έχοντας υποθηκεύσει τα περιουσιακά της στοιχεία εύκολα αναρωτιέται ποιο θα είναι τελικά το μέλλον μας αφήνοντας το στα χέρια αυτής της κυβέρνησης. Οι πολίτες πρέπει επιτέλους να αντιληφθούν ότι είναι συμμέτοχοι και συνυπεύθυνοι σε αυτήν την πολιτική κατ αρχήν και οικονομική κατ επέκταση κατρακύλα. Κι όπως καλή (ή μάλλον κακή ψυχρή και ανάποδη) ώρα σήμερα καλούνται– ΜΟΝΟΝ αυτοί και όχι οι πολιτικοί που τα τελευταία 30 χρόνια τους οδήγησαν εδώ –να πληρώσουν τον λογαριασμό, έτσι και εκείνη την ώρα ΚΑΝΕΙΣ απ αυτούς που σήμερα υπογράφουν ανεξέλεγκτα και υποθηκεύουν το μέλλον των παιδιών τους δεν θα βρεθεί δίπλα τους. ΚΑΝΕΙΣ
υγ
τον τελευταίο καιρό η μόνη (τυχαίο?) απάντηση που δίνεται σε όλες εκείνες τις φωνές που καλούν τον κόσμο να αμυνθεί ή προειδοποιούν με συγκεκριμένα στοιχεία για το τέλος που θα έχει αυτή η ,επιλεγμένη από την κυβέρνηση, οικονομική πολιτική βασίζεται στην απουσία εναλλακτικής πρότασης για διέξοδο απ την κρίση. Με αυτές τις δήθεν «απαντήσεις» θα ασχοληθώ κάποια άλλη στιγμή, αυτήν την στιγμή αυτό που προέχει είναι να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε στα αδιέξοδα που δημιουργούν οι συγκεκριμένες επιλογές αυτών που κυβερνούν. Όλα τα άλλα έπονται- κατά την γνώμη μου πάντα