kapetanios
αερικό
https://carnagio.wordpress.com/2010/09/09
“Δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο παιχνίδι από το να πειραματίζεται η κυβέρνηση με “άμεσες” αποφάσεις , δηλαδή με πολιτικές παρεμβάσεις άμεσου αποτελέσματος στην οικονομία.
Δίνω το παράδειγμα που “παίζει” το τελευταίο διάστημα και για το οποίο σε άλλο blog ήδη έχω προειδοποιήσει εδώ και μήνες : Η αδυναμία να πραγματοποιηθούν τα προϋπολογιζόμενα έσοδα με τους συντελεστές που εφαρμόστηκαν . Αυτό τώρα είναι φανερό ακόμα και για τους αδαείς.
Το να αγνοεί κανείς τη κατάσταση της πραγματικής οικονομίας , που στη χώρα μας κατρακυλά στην ύφεση εδώ και τουλάχιστον 2 χρόνια , και μιλώ πρώτιστα για τους “εγκέφαλους” του ΔΝΤ και της ΕΕ μπορεί να αποδειχθεί τραγικά γελοίο.
Η εδώ και δεκαετίες στροφή της οικονομίας στο τριτογενή τομέα , τις κατασκευές και το μεταπρατισμό σε συνδυασμό με τη συστηματική και συνεχώς διογκούμενη παραοικονομία , υπονόμευσαν αποφασιστικά κάθε δυνατότητα να διαφύγουμε από τη σημερινή κατάσταση. Η διόγκωση ενός πελατειακού , υπερτροφικού και αναποτελεσματικού κράτους ήταν η απάντηση που επέλεξε το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης και βόλεψε τους πάντες. Οι ΔΕΚΟ ασκούσαν , όπως όφειλαν , αναδιανεμητική πολιτική και απορροφούσαν αναγκαστικά ανεργία και φτώχεια .
-Σχετικά με τη μείωση των τιμών να παρατηρήσω ότι οποιαδήποτε πολιτική με τέτοιο στόχο θα πρέπει να εκκινεί από τη καταπολέμηση μονοπωλίων και ολιγοπωλίων . Οι οικονομίες κλίμακας στις συσσωρεύσεις επιτυγχάνονται επειδή οι ιδιωτικές επιχειρήσεις που τα συνθέτουν θα βρουν εύκολα το άριστο μέγεθος. Το ερώτημα είναι αν μέρος αυτών των οικονομιών κλίμακας περνά στις τιμές και τα εισοδήματα ή σε διαφήμιση , προσφορές και παραφερνάλια ( κάτω από το τραπέζι ) για να κατακτηθεί το επόμενο τμήμα της αγοράς ή να εκπαραθυρωθεί ο επόμενος ανταγωνιστής …
-Αλλά η πορεία προς αυτή τη κατεύθυνση , κατεύθυνση που μας έφερε ως εδώ ήταν ΠΟΛΙΤΙΚΗ επιλογή που έγινε ήδη από τη δεκαετία του 50 και συνεχίστηκε μέχρι τις μέρες μας. Η συμμετοχή στη τότε Κοινή Αγορά και στη συνέχεια στην ΕΕ και το κοινό νόμισμα ήταν πρώτιστα πολιτικές επιλογές , των οποίων οι παλαιότεροι εύκολα αντιλαμβανόμαστε και τη σημασία και τους λόγους. Η οικονομική σημασία όμως αυτών των επιλογών και τα σχετικά αποτελέσματα μας φέρνουν σήμερα εδώ : Ένα κράτος μειωμένης αξιοπιστίας , μειωμένης κυριαρχίας και επιπλέον πλήρους οικονομικής εξάρτησης.
Αν υποθέσουμε ότι οι διαχρονικές πολιτικές εξουσίες λειτουργούσαν εν Ελλάδι ανεξάρτητα από τις επεμβάσεις των ξένων πολιτικών και οικονομικών κύκλων , πράγμα που εν μέρει μόνο αληθεύει , οι επιλογές που έγιναν ήταν , όπως γίνεται πάντα , αποτέλεσμα συμβιβασμών :
Συμβιβασμών μεταξύ του σκόπιμου , του εφικτού και του προσδόκιμου στο μέλλον όσον αφορά τις επιδιώξεις αυτών που ήθελαν να ασκούν τη πραγματική εξουσία και να αποκομίζουν τα οφέλη από τη μία , από την άλλη συμβιβασμών με το κοινό αίσθημα στη διαχρονικά κουτσή και ταλαίπωρη μας δημοκρατία αφού οι πολιτικοί είχαν να κάνουν μ΄ ένα “λαό” – ψηφοφόρους που γνώρισε τρείς διχασμούς ( 16 , 44 , 65 ) και δεν είχε τη δυνατότητα να αναπτύξει κοινωνική και πολιτική συνείδηση , ούτε να απεξαρτήσει τις προσωπικές πολιτικές συμπεριφορές από το ατομικά αναγκαίο , αν με εννοείτε.
Μη ξεχνάμε όμως και τη διαρκή εξάρτηση της χώρας από τις μεγάλες δυνάμεις , μέχρι και το 45 λόγω του μεγάλου παιχνιδιού και μετά λόγω του Ψυχρού Πολέμου , σήμερα δε λόγω , και πάλι , του μεγάλου παιχνιδιού ( οι παλινωδίες στο South Stream και το Μπουργκας – Αλεξ/πολη είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα )
Το περιβάλλον αυτό ήρθε να μεταβάλλει ( ως ευκταίο στόχο ) η νίκη του ΑΓΠ το 1981 με τα βασικά συνθήματα – άξονες εκείνης της εποχής . Θεωρώ ότι ήταν ήδη αργά , αν δεχτούμε ότι οι στόχοι του ανωτέρω ηγέτη ήσαν ειλικρινείς.
Από τότε και μέχρι σήμερα στη πραγματικότητα τίποτε δεν έχει αλλάξει. Η οικονομική πολιτική του ΑΓΠ κατήντησε ανέκδοτο στα χέρια των επιγόνων ή των αντιπάλων του ( βλέπε Δρακουμέλ , ΚΑΚ ) , η παραγωγική δομή της χώρας ξεθεμελιώθηκε συστηματικά και από τους δύο , από το 1985 και μετά μπήκαμε σε μια περίοδο όπου η λέξη “λιτότητα” και ό,τι αυτή υπονοούσε ήταν στην ημερήσια διάταξη ….
– Βέβαια επρόκειτο για προσχηματικά τερτίπια. με αποκορύφωμα το φαγοπότι του 2004 , πραγματοποιήθηκε η μεγάλη ανατροπή , καταδικάστηκαν δηλαδή τα μεσαία και λαϊκά στρώματα στη σημερινή κρεμάλα και οριστικοποιήθηκε η τύχη της μικρομεσαίας επιχείρησης που , μη το ξεχνάμε , αποτελεί το 90% των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων της χώρας και χωνεύει – εγκυμονεί μια συστηματική και στο μέλλον εκρηκτική ανεργία , υποαπασχόληση , επιστροφή στις μεσαιωνικές εργασιακές σχέσεις.
Ο Έλληνας με το άνοιγμα , στην ουσία , των συνόρων για οικονομικούς μετανάστες , έπαιξε ακριβώς το παιχνίδι που κάποιοι ήθελαν . Λόγω της πληθώρας μικρομεσαίων επιχειρήσεων , του κατασκευαστικού μπουμ , των ανεπαρκών ελέγχων και πολιτικής βούλησης , ο έλληνας “νοικοκύρης” βολεύτηκε με τα χαμηλά μεροκάματα των μεταναστών με αποτέλεσμα να κάνει νοικοκυραίους τους Αλβανούς και τους Πολωνούς και στη συνέχεια ολόκληρα στρώματα φουκαράδων του διεθνούς “jet set”( βλέπε μαούνα set)
Ήρθε βέβαια η ώρα της πληρωμής των ληξιπρόθεσμων , εδώ και δεκαετίες , λογαριασμών με τη πραγματικότητα. Μια πληρωμή που θα γίνει με όρους τέτοιους ώστε να εξασφαλιστεί ότι η οικονομία μας δε θα σηκώσει ΠΟΤΕ κεφάλι , ότι όλα μας τα πλεονεκτήματα , συγκριτικά και απόλυτα , όλα μας τα περιουσιακά , ως χώρα , στοιχεία θα αγοράζονται και θα πωλούνται με μοναδικό σκοπό τη σπέκουλα , ενώ οι απασχολήσιμοι Έλληνες θα απολαμβάνουν ένα καθεστώς , ελέω δημοκρατίας και ευρωπαϊκού “δικαίου” , ελαφρώς καλύτερο από τους κούληδες της Κίνας των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Ταμίας , εισπράκτορας και εγγυητής – μεταπράτης του ανωτέρω εγχειρήματος ανέλαβε ο “αθώος” και “αμέτοχος” μέχρι τούδε Γιωργάπης.
Σημαντικός παράγων , υποτίθεται , για την επιτυχία της διαγραφόμενης οικονομικής πολιτικής είναι ο έλεγχος των τιμών. Το παράδειγμα , σήμερα , της επιβολής πλαφόν στην αμόλυβδη είναι , για τους αδαείς , μέτρο ουσίας. Στη πραγματικότητα στόχο έχει να συγκεντρωθεί ακόμα περισσότερο ποσοστό των πρατηρίων στην ιδιοκτησία των ομίλων πετρελαιοειδών , αφού δίνεται έτσι η δυνατότητα στις εταιρείες , που εδώ και χρόνια αγοράζουν ακόμα και με εκβιασμούς πρατήρια από ανεξάρτητους , με τη τιμολογιακή τους πολιτική να εξαναγκάσουν ακόμα περισσότερους να πουλήσουν το μαγαζί. Τη συνέχεια κα Ένη μου τη φαντάζεστε νομίζω. Και βέβαια κανείς δεν λαμβάνει υπόψιν του , από τους αδαείς εννοώ , ότι η τιμή της αμόλυβδης βρίσκεται στο 1,5 ευρώ επειδή οι φωστήρες επέλεξαν αυτό το τρόπο για να μαζέψουν έσοδα από τη καθημαγμένη οικονομία , λες και ο κοσμάκης έχει εισοδήματα Γερμανίας.
Ο έλεγχος των τιμών , ειδικά στο ψωμί , θα επιφέρει το αναμενόμενο , οι φούρνοι σιγά σιγά θα κλείνουν , ο ένας πίσω από τον άλλο ( αφού το κόστος όλων των συντελεστών παραγωγής πέραν των αλεύρων συνεχώς ανεβαίνει ) και έτσι θα χαθεί σταδιακά και ο φούρνος της γειτονιάς που απασχολούσε 4 – 5 ανθρώπους. Τώρα μέσω franchise θα μετατραπούν σε σημεία πώλησης μεγάλων επιχειρήσεων , απασχολώντας λιγότερους και , προφανώς με μικρότερο κόστος. Είναι αυτό που λέμε αριστοποίηση κατά Pareto. Δεν μας ενδιαφέρει η σύνθεση και οι επιπτώσεις στην ευρύτερη οικονομία – κοινωνία , αλλά μόνο το ελάχιστο ή μέγιστο του συγκεκριμένου παράγοντα ( βλέπε κόστος , κέρδος κτλ )
Και τέλος να σημειώσω ότι η παρακολούθηση και ο έλεγχος των τιμών είναι έργο δυσχερές και πρακτικά ανέφικτο από μια πολιτική ηγεσία που δεν διαθέτει :
α) τα μέσα
β) τη νομοθετική δυνατότητα πέραν των θεσφάτων της ΕΕ
γ) τους ισχυρούς αναδιανεμητικούς μηχανισμούς
δ) την ανεξαρτησία απέναντι στα μεγάλα συμφέροντα
και άλλα πολλά ων ουκ έστιν αριθμός
Καλημέρα σας ( σε όλους / ες )
